Ψηφιακό Σχολείο

Συνδέσεις

Γραμματικό φαινόμενο




Παραγωγή Γραπτού Λόγου

Ασκήσεις

Άσκηση 3. Σελ. 27

Η ιστορία του Σιδηροδρομικού σταθμού Αλεξάνδρειας

Το κτήριο του σταθμού βρίσκεται στο τέλος της οδού Βετσοπούλου, στη νότια πλευρά της πόλης. Κατασκευάστηκε ταυτόχρονα με τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης – Μοναστηρίου το 1894. Στην επιγραφή του ο σταθμός ανέγραφε τότε « GUIDA KARSOHORA » ( Γιδά Καψόχωρα ). Οι ίδιες λέξεις ήταν γραμμένες και δεξιότερα με οθωμανική γραφή.
Στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού πολέμου και για λίγες μέρες ο σιδηροδρομικός σταθμός του Γιδά θα γίνει το στρατηγείο του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, καθώς και ο κυριότερος αναμεταδότης τηλεγραφημάτων μεταξύ κυβέρνησης και στρατηγείου.
Εκατόν δώδεκα χρόνια ζωής και το κτήριο του σιδηροδρομικού σταθμού Αλεξάνδρειας παραμένει αναλλοίωτο. Ένα κτήριο που η δυτικού τύπου αρχιτεκτονική κατασκευή του προκαλούσε πάντοτε το θαυμασμό. Η πράσινη όαση που έχουν δημιουργήσει εκεί τα αιωνόβια πλατάνια, δίνει μια ξεχωριστή όψη στην περιοχή σήμερα. Την επίδραση του χρόνου δεν τη δέχτηκαν ούτε τα κτήρια στα οποία στεγάζονται οι κλειδούχοι και οι οικογένειές τους. Το μόνο που έχει επηρεαστεί είναι ο γεροπλάτανος στην πλατεία του σταθμού, ο οποίος διανύει πλέον το δεύτερο αιώνα της ζωής του.

Το Κονάκι

Ένα κτήριο που νομίζω έχει ιδιαίτερη σημασία για την Αλεξάνδρεια είναι το κονάκι του Μεχμέτ Σεφίκ πασά. Βρίσκεται στην οδό Μακεδονομάχων 57, πίσω από το δημαρχείο. Χρονολογείται από το 1875. περνάω σχεδόν κάθε μέρα από εκεί για να πάω στο σχολείο.
Είναι διώροφο κτήριο κατασκευασμένο από πλιθιά και ξύλα. Στο ισόγειο υπήρχαν οι αποθήκες και ο χώρος όπου μαγείρευαν. Στον πάνω όροφο ήταν τα δωμάτια του μπέη. Τέρμα πάνω στη σκεπή υπάρχει μια σοφίτα που ήταν η σκοπιά για τον φύλακα του σπιτιού. Σ’ αυτό επίσης κατοικούσε και ο γιατρός Βετσόπουλος που έσωσε πού κόσμο από την αρρώστια της ελονοσίας περίπου το 1960.
Δυστυχώς κάθε φορά που περνάω από εκεί το βλέπω να γκρεμίζεται περισσότερο, γιατί κανένας δήμαρχος δε σκέφτηκε να το αναστυλώσει, να το κάνει διατηρητέο ή να το μετατρέψει σε μουσείο.

Λαογραφικό Μουσείο των Ντόπιων

Στην πόλη μου την Αλεξάνδρεια υπάρχει ένα κτήριο που έχει ιδιαίτερη σημασία για την περιοχή μας, το Ρουμλούκι.
Είναι το Λαογραφικό Μουσείο των Ντόπιων. Βρίσκεται στην οδό 25ης Μαρτίου 8, πίσω από το γήπεδο. Χτίστηκε από το σύλλογο των Ντόπιων το έτος 1988. η περιοχή μας έχει να επιδείξει πλούσια ιστορία και παράδοση. Γι’ αυτό το λόγο είναι ιδιαίτερα σημαντική η ύπαρξη αυτού του μουσείου, που συμβάλλει στη διάσωση της Λαογραφικής παράδοσης του τόπου μας και είναι ένας τρόπος γνωριμίας των νέων με τη Ρουμλουκιώτικη Ιστορία.
Στο μουσείο αυτό εκτίθενται είδη οικοτεχνίας και αναπαραστάσεις των Ρουμλουκιώτικων νοικοκυριών, υπάρχουν παραδοσιακές φορεσιές και κοσμήματα της τότε εποχής, πολλές φωτογραφίες που εικονίζουν τα σπίτια και τη ζωή των Ντόπιων.
Το μουσείο αυτό το επισκέφτηκα για πρώτη φορά πέρσι με τους γονείς μου, οι οποίοι μου εξηγούσαν τι είναι το καθένα απ’ τα αντικείμενα που είχε μέσα και είναι αλήθεια ότι ένιωσα εντυπωσιασμένη και αισθάνθηκα την ανάγκη, όλοι οι νέοι να προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε την παράδοσή μας.

Το Δημαρχείο

Ένα κτήριο με ιδιαίτερη σημασία για την πόλη μου είναι το Δημαρχείο της. Βρίσκεται στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως. Χτίστηκε το 1980.
Είναι ένα κτήριο που επισκέπτεται καθημερινά πάρα πολύς κόσμος, είτε γιατί εργάζεται εκεί, είτε επειδή στο Δημαρχείο υπάρχουν πολλές υπηρεσίες που εξυπηρετούν τους κατοίκους των γύρω περιοχών.
Είναι ένα ψηλό κτήριο διακοσμημένο με μάρμαρο στις εξωτερικές του επιφάνειες και σκάλες γύρω γύρω. Η αρχιτεκτονική του είναι σύγχρονη. Έχει πάρα πολλούς χώρους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι γραφεία. Έχει και ένα χώρο συνεδριάσεων.
Κάθε φορά που το επισκέπτομαι νιώθω θαυμασμό γι’ αυτό το κτήριο.

Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρειας

Το παλιό πρώτο Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρειας, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, πίσω από το Δημαρχείο και σχεδόν δίπλα στην εκκλησία της Παναγίας.
Χτίστηκε περίπου το 1955 και ήταν το πρώτο δημοτικό σχολείο της πόλης. Είναι χτισμένο από πέτρα. Η αρχιτεκτονική του είναι απλή. Ήταν από την αρχή διώροφο κτήριο χωρίς σκεπή. Τα παράθυρά του σιδερένια και μεγάλα για να φωτίζονται οι μεγάλες αίθουσες.
Είχε δώδεκα μεγάλες και άνετες αίθουσες, το γραφείο των δασκάλων και το γραφείο του διευθυντή, τα οποία δε δέχτηκαν αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Οι τουαλέτες ήταν πάντα στο προαύλιό του. Με το πέρασμα των χρόνων έγιναν κάποιες αλλαγές, όχι ιδιαίτερα σημαντικές λόγο της καλής αρχικής του κατασκευής. Έγινε η σκεπή, η κεντρική θέρμανση και κάποιες μικρές αλλαγές. Τα τελευταία χρόνια λόγο της μεγάλης αύξησης των μαθητών, χωρίστηκαν κάποιες αίθουσες σε μικρότερες για να δημιουργηθούν περισσότεροι χώροι. Πριν μερικά χρόνια έγιναν κάποιες αίθουσες δίπλα στο παλιό κτήριο, για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Σήμερα στεγάζονται σ’ αυτό το κτήριο δύο δημοτικά σχολεία και πέρσι στο προαύλιο προστέθηκαν και τέσσερις νέες αίθουσες. Το προαύλιό του ήταν πάντα μεγάλο, με πολύ πράσινο και μεγάλα δέντρα και η πίσω αυλή του γεμάτη πεύκα.
Το σχολείο αυτό φιλοξένησε στους χώρους του πολλές γενιές παιδιών, όπως και τους γονείς μου. Όλα αυτά με κάνουν να νιώσω συγκίνηση, σεβασμό και αγάπη γι’ αυτό το κτήριο. Είμαι περήφανος που έρχομαι στο πιο παραδοσιακό σχολείο της πόλης μου.

Το Βρυσάκι

Το χωριό μου ονομάζεται Βρυσάκι και ανήκει στο Δήμο Αλεξάνδρειας. Είναι δυτικά της πόλης σε απόσταση μόλις τριών χιλιομέτρων.
Το όνομα Βρυσάκι προήλθε, όπως λένε οι παλιοί, από μια πλούσια σε νερό βρύση που ήταν έξω από το χωριό και πήγαιναν τα ζώα και πίνανε νερό. Το χωριό μου έχει περίπου 700ους κατοίκους. Τα σπίτια είναι πού καθαρά με ωραίες περιφράξεις και καθαρούς δρόμους. Το πιο όμορφο σημείο του χωριού είναι η εκκλησία μας, της Κοίμησης της Θεοτόκου, που γιορτάζει κάθε χρόνο μετά το Πάσχα! Στον προαύλιο χώρο της, βρίσκεται το νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο.
Εμένα μου αρέσει που ζω εδώ γιατί απολαμβάνω την ησυχία του χωριού και τον καθαρό αέρα.

Ο παλιός ναός των Αγίων Αναργύρων Νησίου

Ο ναός αυτός αναγέρθηκε στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο της περιοχής Νησίου, που περιλαμβάνει τον παράκτιο – παραλίμνιο αρχαίο οικισμό των ύστερων ρωμαϊκών χρόνων. Στα βυζαντινά χρόνια το Νησί συναντάται ως ΄΄ ζευγηλατείο ΄΄ ( αγρόκτημα ) ΄΄ πρόνοια ΄΄ του Αλέξιου Σουλτάνου Παλαιολόγου. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η εκκλησία αυτή εξελίχτηκε σε μοναστήρι, με μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία, το οποίο με τα εισοδήματά του συντηρούσε σχολείο, που κάλυπτε τις εκπαιδευτικές ανάγκες της γύρω περιοχής. Ενίσχυσε τον Μακεδονικό αγώνα οικονομικά, εκεί γινόταν οι συσκέψεις των οπλαρχηγών του Βάλτου κι έβρισκαν κατάλυμα τα περαστικά αντάρτικα σώματα. Για το λόγο αυτό μοναστήρι και χωριό πυρπολήθηκαν το 1906 από τους κομιτατζήδες.

Η παλιά εκκλησία του Αγίου Αθανασίου Αλεξάνδρειας

Στον χώρο των σημερινών νεκροταφείων της Αλεξάνδρειας, υπήρχε μέχρι πριν από 40 περίπου χρόνια μια παλιά εκκλησία, που ήταν χτισμένη από τον 18ο αιώνα. Ήταν χτισμένη με άψητα πλιθιά. Η θεμελίωσή της είχε γίνει με δρύινα κούτσουρα, γιατί στην περιοχή δεν υπήρχαν πέτρες. Στους τοίχους είχε ξύλινους αρμούς, ενώ τη σκεπή στήριζαν δοκοί ξύλινοι, στους οποίους υψώνονταν τα ξύλινα στηρίγματα της σκεπής. Για τη στήριξη της σκεπής βοηθούσαν δύο κορμοί δένδρων που σαν κολώνες ορθωνόταν στο κέντρο της εκκλησίας κι από ένας σε κάθε σειρά στασιδιών. Καμπαναριό δεν είχε η εκκλησία, αλλά, στον χώρο πίσω απ’ το ιερό, υπήρχε κρεμασμένο σε δύο στύλους ένα σήμαντρο. Το 1775 πέρασε από την Αλεξάνδρεια ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος παρότρυνε τους κατοίκους να χτίσουν μία εκκλησία και ένα σχολείο για τη διάσωση της πίστης και της γλώσσας στην περιοχή. Η κατασκευή της, υπολογίζεται ότι έγινε το 1778 περίπου.

( Πηγές: Ρουμλουκιώτικα σημειώματα 1989 – 1995 Γιάννης Μοσχόπουλος Θεσσαλονίκη 1996 )

Δείτε επιπλέον