Παραγωγή Γραπτού Λόγου

Ασκήσεις

Άσκηση 1. σελ. 17

( A )

Ήταν απόγευμα καλοκαιριού. Έψαχνα να βρω κάτι και σκέφτηκα να ψάξω και στην ντουλάπα των γονιών μου. Εκεί σε μία γωνία παρατήρησα πως βρισκόταν μία φωτογραφία. Ήταν ασπρόμαυρη και φαινόταν αρκετά καλά.
Δύο μικρά κορίτσια μαζί στο πεζούλι. Πίσω και γύρω τους υπήρχαν διαφόρων ειδών λουλούδια και δέντρα. Το ένα κορίτσι, το μεγαλύτερο είχε μαύρα μάτια και σγουρά μακριά μαλλιά. Φορούσε άσπρο μπουφάν, μαύρο παντελόνι και πλεκτά, καφέ παπουτσάκια. Αγκάλιαζε το άλλο κορίτσι και έδειχνε την προσοχή, την αγάπη και την φροντίδα του προς αυτό. Το άλλο κοριτσάκι, μωρό ακόμα, καθόταν ήρεμα στο πεζούλι. Είχε καστανά ματάκια, λίγα μαλλιά, μία μικρή μυτούλα και στρουμπουλά μάγουλα. Φορούσε μια ολόσωμη φορμούλα με διάφορα σχέδια και μία πλεκτή, άσπρη ζακέτα. Τα μικρά λεπτοκαμωμένα ποδαράκια της καλύπτονταν από δύο μικρά σοσονάκια.
Όταν έβλεπα τη φωτογραφία ένιωθα χαρά, διότι έβλεπα δύο μικρά κοριτσάκια αγαπημένα. Από την άλλη είχα μία μεγάλη απορία. Αναρωτιόμουν ” ποιές να ήταν άραγε;”, Γνωστές ή άγνωστές; Κάτι όμως μου θύμιζε αυτό το πεζούλι.
Ξαφνικά άκουσα την φωνή της μαμάς μου. Έτρεξα κατευθείαν κοντά της και τη ρώτησα για τη φωτογραφία. Εκείνη μου είπε πως στη φωτογραφία αυτή βρισκόταν η ίδια και η αδερφή της, η θεία μου, καθισμένες σε ένα πεζούλι, στο σπίτι της γιαγιάς μου. Βέβαια με τα χρόνια το πεζούλι, αλλά και το σπίτι της γιαγιάς έχουν αλλάξει. Στη μαμά και στη θεία έχει αλλάξει μόνο η ηλικία. Παραμένουν ακόμη και σήμερα πολύ αγαπημένες παρόλο που έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη φωτογραφία εκείνη.

 

( Β )

Καθώς ξεφύλλιζα το παλιό άλμπουμ με τις φωτογραφίες, βρήκα μία φωτογραφία που μου έκανε εντύπωση. Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα ήταν ότι ένα μικρό κοριτσάκι έπαιζε βόλεϊ μαζί με ένα ακόμη πιο μικρό αγόρι. Το πρόσωπο του κοριτσιού ήταν χαρούμενο και αποφασιστικό, ενώ του αγοριού νευριασμένο. Η ηλικία των παιδιών μου φάνηκε μικρότερη από δώδεκα ετών.
Η εξωτερική εμφάνιση των παιδιών ήταν πολύ καλή, το ίδιο και το σώμα τους. Τα ρούχα τους είχαν χρώμα μπλε και άσπρο. Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε ήταν η μπάλα των παιδιών που είχε τα χρώματα που αρέσουν στη μαμά μου. Όταν πρωτοείδα την φωτογραφία μου δημιούργησε κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα, τα οποία είναι οι σχέσεις που είχαν αυτά τα παιδιά και οι εκφράσεις των ματιών τους μου δείχνουν πως είναι χαρούμενα που παίζουν. Μου έρχονται διάφορες σκέψεις στο μυαλό για τη ζωή τους, πως είναι κουρασμένα, ότι βρίσκουν λίγο χρόνο για παιχνίδι και ότι τον εκμεταλλεύονται παίζοντας. Επίσης φαντάζομαι το χαρακτήρα του καθενός παιδιού από το ύφος που έχουν στη φωτογραφία. Για το κορίτσι μπορώ να πω ότι είναι έξυπνο και ότι ήταν αποφασισμένο για όλα. Για το αγόρι μπορώ να πω ότι είναι πεισματάρικο και ότι νευριάζει εύκολα. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τη ζωή τους όμως δεν γίνεται από μία φωτογραφία. Με λίγα λόγια πιστεύω ότι είναι δύο ξέγνοιαστα παιδιά. Εκείνη την ώρα μπήκε στο δωμάτιο η μαμά μου για να με ρωτήσει τι κάνω; Εγώ της απάντησα ότι βλέπω μία φωτογραφία και της την έδειξα. Μου εξήγησε ότι το κοριτσάκι αυτό είναι η μαμά μου και το αγοράκι ο αδερφός της, δηλαδή ο θείος μου. Επίσης με ρώτησε αν το κατάλαβα από την μπάλα που είχε πάνω τα αγαπημένα της χρώματα. Εγώ δεν απάντησα και της είπα ότι κανένας από τους δύο δεν ήξερε βόλεϊ και με προκάλεσε σε ένα αγώνα, στον οποίο την νίκησα και το επιβεβαίωσα.

 

( Γ )

Μια μέρα που επισκέφτηκα τη γιαγιά μου στη Νάουσα, μου είπε να κατεβάσω από το πατάρι ένα κουτί με αποκριάτικες στολές. Μόλις πήρα το κουτί, η ματιά μου έπεσε σ’ ένα σκονισμένο και μουντό βιβλίο. Το άνοιξα και είδα πως ήταν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Οι φωτογραφίες ήταν παλιές και ασπρόμαυρες.
Ξεφυλλίζοντάς το, η προσοχή μου έπεσε σε μία φωτογραφία που παρουσίαζε μία γυναίκα γύρω στα εξήντα. Μου έκανε εντύπωση το λυγερό και ψηλό κορμί της και τα μεγάλα μάτια και φρύδια της. Στο κεφάλι της φορούσε ένα άσπρο μαντίλι και μία ποδιά γύρω από τη μέση της. Ήταν χαμογελαστή και καθόταν πάνω σε μία κλούβα, σ’ ένα χωράφι με μήλα.
Σίγουρα δούλευε σ’ αυτό το χωράφι μαζεύοντας μήλα. Παρόλη την κούρασή της, άφηνε να σχηματιστεί στα χείλη της ένα χαμόγελο για να βγει φωτογραφία. Φαινόταν γυναίκα, που είχε περάσει πολλά στη ζωή της και τη φαντάζομαι στα νιάτα της να δουλεύει στα χωράφια, να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού και να μεγαλώνει τα παιδιά της.
Αν και η άγνωστη αυτή η γυναίκα, μου δημιούργησε συγκίνηση και σεβασμό. Αναρωτήθηκα ποια είναι αυτή η γυναίκα, αλλά η απορία μου λύθηκε όταν γύρισα τη φωτογραφία και πίσω της έγραφε το όνομά της ” Ελένη ” και την ημερομηνία. Αμέσως κατάλαβα πως ήταν η προγιαγιά μου και όταν πρόσεξα καλύτερα διαπίστωσα πως έμοιαζε πάρα πολύ στη γιαγιά μου.

 

( Δ )

Χθες το απόγευμα επισκέφτηκα τη γιαγιά μου και ξεφυλλίζοντας κάποιο από τα άλμπουμ της, στάθηκα μπροστά σε μία πολύ παλιά φωτογραφία που με εντυπωσίασε. Ήταν μία ασπρόμαυρη, φθαρμένη από τα χρόνια φωτογραφία, στην οποία φαινόταν κάπως αχνά, μία γιαγιά μαυροφορεμένη, με μαύρο μαντίλι στο κεφάλι, που κρατούσε ένα μωράκι στην αγκαλιά της. Το πρόσωπό της ήταν ρυτιδωμένο, τα μάτια της όμως μεγάλα και ανοιχτόχρωμα και στη μέση της είχε δεμένη μία ποδιά κουζίνας. Η φωτογραφία ήταν τραβηγμένη στον κήπο ενός σπιτιού και η γιαγιά μου δημιούργησε την εντύπωση μιας γυναίκας πολυδουλεμένης και παρακουρασμένης, αλλά ταυτόχρονα χαρούμενης που κρατούσε στα χέρια το μικρό μωρό. Διέκρινα στο πρόσωπό της μια ηρεμία και μία γαλήνη, αλλά και μία κούραση από τα δύσκολα μάλλον χρόνια που βίωσε. Αμέσως ρώτησα τη γιαγιά μου ποιά είναι η γιαγιά της φωτογραφίας και ποιό το μωρό που κρατάει. Εκείνη χαμογέλασε θλιμμένα και μου απάντησε πως ήταν η μάνα της, η προγιαγιά μου η Άννα, μια γυναίκα με απέραντη καλοσύνη, πολύ εργατική και πολύ κουρασμένη από τη δύσκολη ζωή που πέρασε. Μεγάλωσε ορφανή, παντρεύτηκε και έκανε εφτά παιδιά, τα οποία δούλευε σκληρά και μέσα και έξω από το σπίτι, για να μεγαλώσει και να τα σπουδάσει. Το μωρό που κρατούσε στην αγκαλιά της ήταν ο μπαμπάς μου, τριών μηνών μωρό. Ήτανε από τις λίγες φωτογραφίες της που είχε η γιαγιά μου και όπως μου είπε, ένα μήνα μετά τη φωτογραφία αυτή, πέθανε ξαφνικά, η προγιαγιά μου.
Με εντυπωσίασε αυτή η φωτογραφία, γιατί πρώτη φορά έβλεπα την προγιαγιά μου, ένα άτομο δύο γενιές πριν από μένα, που ανήκε στο γενεαλογικό μας δέντρο.

( 2010 – 2011 )

« Ένας γνωστός … άγνωστος »

Καθώς έμπαινα στην αποθήκη κάτι παράξενο μου κίνησε την προσοχή μέσα στις σκόνες. Ένα δερμάτινο άλμπουμ που βέβαια ήταν φθαρμένο μπρος – πίσω, αφού ήταν πολύ παλιό. Όπως το άνοιξα στην πρώτη σελίδα είδα μία αφιέρωση :
« Στον πολυαγαπημένο μου γιο », από τον πατέρα του.
Τότε κατάλαβα πως αυτό το άλμπουμ, δεν ήταν κάτι απλό, αλλά ήταν ένα κομμάτι από την παρελθοντική ζωή του πατέρα μου. Στην 17η σελίδα μία φωτογραφία μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ήταν ένας άνδρας ψηλός και ζύμωνε ψωμί.
Μου προξένησε ένα συναίσθημα που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Μάλλον επειδή δεν μπορούσα να τον αναγνωρίσω. Το πρόσωπο ήταν απλό. Ήταν λίγο ζορισμένος γιατί έπρεπε να βάλει πολύ δύναμη. Ήταν ψηλός και φορούσε ένα πουλόβερ από πάνω του, μία ποδιά και ένα παντελόνι μαύρο. Αυτός ο άνθρωπος στη φωτογραφία, βάλθηκα να βρω ποιος είναι. Από την έκφρασή του φαίνεται καθαρά ότι αυτός ο άνθρωπος έχει περάσει πολλά στη ζωή του, άλλοτε καλά και άλλοτε κακά. Από μακριά φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν απλός χωρίς να είναι κακοήθης και να ενοχλεί κανέναν. Το μόνο που ήθελα ήταν  να τον γνωρίσω. Αυτός ο άνθρωπος μου μπήκε στην καρδιά μου.
Γενικά ήταν ένας απλός άνθρωπος που δεν θα έκανε κακό σε κανέναν. Ξέρω ότι αυτό που θα πω θα ακουστεί παράλογο, αλλά θα αιτιολογήσω την απάντησή μου. Ο άνθρωπος αυτός … ήταν ο παππούς μου. Η ζωή όμως δεν τα φέρνει όπως τα θέλουμε. Ο παππούς ο Μιχάλης όπως λεγόταν πέθανε 6 μήνες πριν γεννηθώ εγώ, οπότε το μόνο που ξέρω γι’ αυτόν, ήταν αυτό που σας προείπα.

Άσκηση 3. σελ. 19

και, αλλά, και, ενώ, και, πως αφού.

Άσκηση 4. σελ. 20

( A )

Οι μεγάλοι μερικές φορές δε μας καταλαβαίνουν. Μπορεί να βλέπουν τον κόσμο αλλιώς για τους ίδιους και αλλιώς για εμάς. Για παράδειγμα, για τους γονείς οι ασχολίες τους είναι επιλογή, ενώ εμείς δε διαλέγουμε μόνοι μας.
Οι μεγάλοι μερικές φορές δε μας καταλαβαίνουν. Μπορεί να βλέπουν τον κόσμο αλλιώς για τους ίδιους και αλλιώς για εμάς. Για παράδειγμα οι γονείς μας θεωρούν το διάβασμα ξεκούραση γι’ αυτούς, ενώ για τα παιδιά είναι υποχρέωση να διαβάζουν για τα μαθήματα του σχολείου.
Οι μεγάλοι μερικές φορές δε μας καταλαβαίνουν. Μπορεί να βλέπουν τον κόσμο αλλιώς για τους ίδιους και αλλιώς για εμάς. Για παράδειγμα οι γονείς πάνε όποτε θέλουν για ύπνο, ενώ για εμάς πρέπει να πηγαίνουμε νωρίς στο κρεβάτι μας για ύπνο, για να ξεκουραστούμε.

( Β )

Οι μεγάλοι μερικές φορές δε μας καταλαβαίνουν. Μπορεί να βλέπουν τον κόσμο αλλιώς για τους ίδιους και αλλιώς για εμάς. Νομίζουν πως η τηλεόραση είναι για αυτούς διασκέδαση ενώ για εμάς είναι μια κακιά συνήθεια.
Πιστεύουν πως για εμάς το διάβασμα είναι υποχρέωση, ενώ για αυτούς είναι ξεκούραση. Επίσης θεωρούν ότι εμείς τα παιδιά πρέπει να κοιμόμαστε νωρίς το βράδυ για να ξεκουραζόμαστε, αλλά αυτοί μπορούν να κοιμούνται όποτε θέλουν, γιατί όπως λένε είναι μεγάλοι.

( Γ )

Πολλές φορές οι μεγάλοι δε μας καταλαβαίνουν. Για παράδειγμα μας βάζουν να κάνουμε ασχολίες τις οποίες δεν διαλέγουμε μόνοι μας, ενώ αυτοί κάνουν όποιες θέλουν. Θεωρούν το διάβασμα ξεκούραση, ενώ για εμάς υποχρέωση. Επίσης λένε ότι εμείς πρέπει να πηγαίνουμε για ύπνο νωρίς, αλλά αυτοί να πηγαίνουν για ύπνο όποτε θέλουν.

( Δ )

Μερικές φορές όταν είσαι μικρός αισθάνεσαι ότι δε σε καταλαβαίνουν οι μεγάλοι. Για παράδειγμα οι γονείς μας κάνουν όποιες ασχολίες θέλουν, ενώ εμείς δε διαλέγουμε μόνοι μας. Επίσης το διάβασμα το θεωρούν ξεκούραση, αλλά για εμάς υποχρέωση, ακόμα αυτοί κοιμούνται όποτε θέλουν, μα εμείς πάμε για ύπνο νωρίς.

Άσκηση 5. σελ. 21

Η πρώτη μου εκδρομή με τρένο

Πολλές φορές έχω ταξιδέψει με τρένο, αλλά η πρώτη μου φορά ήταν ξεχωριστή. Θυμάμαι το δυνατό σφύριγμα του τρένου, που βούιζε αναστατώνοντας τους επιβάτες. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής συνέβησαν πολλά πράγματα. Περάσαμε σε απόσταση αναπνοής μέσα από κατοικημένες περιοχές, θαυμάζοντας τα πετρόχτιστα σπίτια με τα ξύλινα παράθυρα και τις τσιμεντένιες αυλές. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής φαντάστηκα το ξενοδοχείο των πέντε αστέρων που θα μέναμε με τις πολλές αίθουσες πινάκων ζωγραφικής.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο αντίκρισα πολλές παρέες φίλων να παίζουν διάφορα παιχνίδια στην αυλή του ξενοδοχείου. Μόλις πήραμε το κλειδί του δωματίου ανεβήκαμε στο χώρο όπου θα μέναμε. Εκεί ανοίξαμε την τηλεόραση αμέσως. Την ώρα εκείνη γινόταν η έναρξη των αθλητικών ειδήσεων. Άκουσα πως η αγαπημένη μου ομάδα τένις κέρδισε. Έτσι ένιωσα για άλλη μία φορά τη χαρά της νίκης. Οι μέρες στο ξενοδοχείο κυλούσαν ωραία και γρήγορα ώσπου έφτασε η ώρα της επιστροφής.
Αυτές τις στιγμές ευτυχίας που πέρασα κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στο ξενοδοχείο, θα μου μείνουν αξέχαστες.

Άσκηση 6. σελ. 22

Την περασμένη επισκεφτήκαμε το Μουσείο που βρίσκεται στους Δελφούς, ( των Δελφών ) σε μια μαγευτική τοποθεσία.
Οι Δελφοί ήταν το κέντρο για ολόκληρο τον κόσμο ( ολόκληρου του αρχαίου κόσμου ) και έγιναν γνωστοί από τους χρησμούς που έδινε η Πυθία ( της Πυθίας ) στο Μαντείο.
Ο πατέρας μου πρότεινε να αρχίσουμε την επίσκεψη από το άγαλμα που αναπαριστά τον Ηνίοχο ( του Ηνίοχου ) και είναι το πιο εντυπωσιακό έκθεμα μέσα στο Μουσείο ( του Μουσείου ). Στη συνέχεια είδαμε το ναό που ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα ( του Απόλλωνα ). Όμως και στον υπόλοιπο αρχαιολογικό χώρο υπάρχουν πολλά να δει κανείς: την πανέμορφη Θόλο, ένα κυκλικό οικοδόμημα που χτίστηκε τον 4ο αιώνα π. Χ. ( του 4ου αι. π. Χ. ), το θέατρο που είχε χωρητικότητα 5.000 θεατές ( χωρητικότητας 5.000 θεατών ή των 5.000 θεατών ) και την αίθουσα όπου συνεδρίαζαν οι ιερείς ( συνεδρίασης των ιερέων ).
Η μητέρα μου δε σταματούσε να απαντάει στις ερωτήσεις που έκανε η αδερφή μου ( της αδερφής μου ) για όσα βλέπαμε. Εγώ όμως βιαζόμουν να φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο, όπου βρισκόταν το στάδιο ( του σταδίου ). Στάθηκα στο ένα άκρο και κοίταξα εντυπωσιασμένος. Μου ήρθαν στα μάτια δάκρυα από τη συγκίνηση ( συγκίνησης ), όταν φαντάστηκα την τελετή με την οποία ξεκινούσαν τα Πύθια ( έναρξης των Πυθίων ). Σκεφτόμουν ακόμα πόσο κρίμα είναι που δύο στου τρεις Έλληνες δεν έχουν επισκεφτεί τους σημαντικότερους χώρους που βρίσκονται στην πατρίδα μας ( της πατρίδας μας).
Το μεσημέρι πήραμε με δυσκολία την απόφαση να γυρίσουμε πίσω ( της επιστροφής ). Στο δρόμο συζητήσαμε για όσα είδαμε. Οι εντυπώσεις που είχε ο καθένας ( του καθενός μας ) ήταν διαφορετικές, όλοι όμως είχαμε μείνει καταγοητευμένοι.

Άσκηση 8. σελ. 24

Κουβέντες γύρω από το οικογενειακό τραπέζι

Στις μεγάλες γιορτές όλοι οι συγγενείς μαζεύονται στο γιορτινό τραπέζι. Από τα πολλά όμως παιδιά, πολλοί από τους συγγενείς τους λείπουν από το τραπέζι. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, κάποιοι από αυτούς έχουν συνεχώς οξεία διαφωνία μεταξύ τους. Ευτυχώς από το δικό μας το τραπέζι δεν λείπει ποτέ κανείς, δηλαδή είναι όλοι παρόντες και ποτέ δεν διαφωνούν μεταξύ τους. Οι μεγάλοι συνήθως μιλάνε για ενδιαφέροντα θέματα απ’ ό,τι ακούω γιατί δεν καταλαβαίνω και πολλά από αυτά που λένε, αλλά δε με νοιάζει κιόλας. Εμείς τα παιδιά όλο και καμιά παιδική σκανταλιά θα κάνουμε εκείνη τη μέρα, αλλά τη γλυτώνουμε γιατί στις γιορτές δεν είναι καλό να μας μαλώνουν και μας το συγχωρούν. Όλα αυτά, οι συζητήσεις και οι σκανταλιές εννοώ, κάνουν μία ευχάριστη και γιορτινή ατμόσφαιρα που κάνουν εκείνη τη μέρα αξέχαστη.

Κουβέντες γύρω από το οικογενειακό τραπέζι

Ήταν Κυριακή μεσημέρι και αφού ετοιμάσαμε το τραπέζι με το φαγητό, περιμέναμε τους νονούς μου που είχαμε καλέσει από την προηγούμενη μέρα για μεσημεριανό φαγητό.
Καθώς γινόταν ένας χαμός μέσα στο σπίτι, που γίνεται κάθε φορά όταν περιμένουμε κόσμο, ακούστηκε το κουδούνι. Τότε ο μπαμπάς μου κι εμείς από πίσω του πήγαμε να ανοίξουμε την πόρτα. Καλωσορίσαμε τους νονούς μου και περάσαμε στο τραπέζι αφού η όρεξη όλων μας είχε ανοίξει, διότι καθυστέρησαν λιγάκι.
Όταν καθίσαμε στις καρέκλες σερβιριστήκαμε. Ταυτόχρονα με το φαγητό, άρχισε και η κουβέντα, γιατί είχαμε να βρεθούμε αρκετό καιρό κι είχαμε να πούμε πολλά.
Τη συζήτηση άνοιξε ο νονός μου, αναφέροντας το καινούργιο τους σπίτι και με ευχαρίστηση μας αποκάλυψε πως σε λίγο θα είναι έτοιμο. Εμείς του ευχηθήκαμε, αλλά σιγά σιγά εμείς τα παιδιά καταλάβαμε πως οι μεγάλοι μιλούσαν μεταξύ τους για πράγματα που δεν πολυκαταλαβαίναμε.
Τότε λίγο πολύ συνηθισμένοι σ’ αυτό αρχίσαμε την κουβέντα. Εκείνη τη στιγμή η ατμόσφαιρα ήταν λίγο περίεργη, αλλά ευχάριστη. Οι γονείς μας έλεγαν τα δικά τους κι εμείς μιλούσαμε για τους φίλους μας και για τα ενδιαφέροντά μας. Στο τραπέζι οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν.
Η αδερφή μου κι ο Στέλιος, το παιδί των νονών μου, σαν μικρότερα που είναι νομίζοντας πως δεν τους δίνουμε σημασία είπαν να ξεκινήσουν τις παιδικές σκανταλιές για να τους προσέξουμε. Τότε κάποιος από αυτούς έριξε επίτηδες το ποτήρι με το χυμό του. Οι γονείς μας όμως νόμιζαν πως έγινε κατά λάθος και το μόνο που έκαναν ήταν να μαζέψουν ότι έπεσε. Δηλαδή η ζαβολιά απέτυχε.
Όλοι συνεχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Εμείς ακούσαμε τα παιδιά από δίπλα που είχαν μία οξεία διαφωνία για το τι θα κάνουν πάλι κι εγώ επειδή δεν ήθελα να σπάσει άλλο ένα ποτήρι από το καλό σερβίτσιο της μαμάς, γιατί ποιος την άκουγε μετά, αποφάσισα ν’ ανοίξω μία συζήτηση που μας ενδιέφερε όλους. Τότε σηκώθηκα και προσπάθησα να τους κάνω όλους να με προσέξουν. Αφού κατάλαβα πως με κοιτούσαν όλοι, πήρα μια βαθιά ανάσα και πρότεινα να πάμε μια εκδρομή την επόμενη Κυριακή. Στη συνέχεια ξαλάφρωσα, διότι υπήρξε ανταπόκριση απ’ τους γονείς κι αρχίσαμε να λέμε τη γνώμη μας, για το που θα πάμε.
Μερικοί, δηλαδή εμείς τα παιδιά φυσικά, θέλαμε να πάμε στο Magic Park αλλά οι γονείς ούτε κατά διάνοια. Κάποιος είπε ότι θα βαρεθούμε, κάποιος ότι πήγαμε πολλές φορές και πάει λέγοντας. Άρα αυτή η πρόταση απορρίφθηκε. Μετά είπανε να πάμε στον Άγιο Νικόλαο, αλλά εμάς δεν μας πολυάρεσε η ιδέα γιατί ξέραμε πως θα είχε κρύο και θα πηγαίναμε μόνο για φαγητό. Έτσι αρνηθήκαμε κατευθείαν. Τότε ο μπαμπάς μου πρότεινε να πάμε στο Σέλι, αφού έμαθε ότι πρόσφατα χιόνισε. Εμείς συμφωνήσαμε θέλοντας επιτέλους να δούμε χιόνι.
Το σπίτι γέμισε με παιδικές και χαρούμενες φωνές, αφού όλοι οι παρόντες ήταν ευχαριστημένοι με την τελική απόφαση. Το κακό όμως είναι πως άκουσα τους γονείς μου να λένε, ότι δε θα ζητήσουν ξανά τη γνώμη των παιδιών, γιατί γκρινιάζουμε και στο τέλος γίνεται πάντα αυτό που θέλουμε. Α! Εγώ πιστεύω πως δεν έχουν δίκιο. Εσείς το λέτε; Έχουν;

Άσκηση 9. σελ. 25

να, αλλά, ότι, γιατί, και, αν και, επειδή.

Άσκηση 10. σελ. 26

Οριζόντια :	ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ, ΝΥΦΗ, ΓΙΑΓΙΑ, ΔΕΣΜΟΙ, ΘΕΙΑ, ΣΟΪ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Κάθετα :	ΞΑΔΕΡΦΙΑ, ΠΑΤΡΙΚΟΣ, ΠΡΟΓΟΝΟΣ, ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ, ΣΥΖΥΓΟΣ, ΚΟΥΝΙΑΔΟΣ, ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ.

Quiz

In school