Είναι από τις ελάχιστες φορές κατά την διάρκεια της αθλητικής και προπονητικής μου καριέρας που «αναγκάζομαι» να συντάξω μία τέτοιου είδους επιστολή, το οποίο βέβαια το έκανα κατόπιν ωρίμου σκέψεως τις τελευταίες μέρες.
Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με την σειρά…
Όπως οι πιο πολλοί γνωρίζετε ο Α.Σ.Κ. Αλεξάνδρειας την Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη πραγματοποίησε την καθιερωμένη ετήσια επίδειξη του στο αμφιθέατρο της πόλης μας.
Κατά την διάρκεια λοιπόν της επίδειξης παλιοί μου μαθητές, μου επιφύλασσαν μία ξεχωριστή και ιδιαίτερα τιμητική έκπληξη απ’ αυτές που είναι ότι σημαντικότερο για έναν δάσκαλο και δη των πολεμικών τεχνών.
Ετοίμασαν ένα πολύ όμορφο φωτογραφικό αφιέρωμα στην πορεία μου στο χώρο των μαχητικών αθλημάτων, η οποία αισίως κρατάει από το 1981 έως και σήμερα και μου παρέδωσαν μία τιμητική πλακέτα θέλοντας να μ’ ευχαριστήσουν για αυτά τα λίγα εφόδια ζωής που είχα την ευκαιρία να τους προσφέρω .
Μ’ αυτή λοιπόν την επιστολή θέλω να τους ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου καθώς εκείνη την ώρα δεν μπόρεσα να το κάνω όπως θα ‘θελα λόγω της συγκινησιακής μου φόρτισης αφού τέτοιες στιγμές η καρδιά χτυπά τόσο δυνατά που δε σ’ αφήνει να εκφράσεις το σύνολο των συναισθημάτων που νιώθεις για τα παιδιά αυτά.
Τα παιδιά αυτά τα οποία υπήρξαν μαθητές μου για πολλά χρόνια, μοιράστηκαν μαζί μου χαρές και λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες (οι οποίες όμως τους σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα κάνοντας τους μαχητές σ’ όλους τους τομείς της ζωής) και που αφού σταμάτησαν την ενεργή ενασχόληση τους με τον αθλητισμό μου εμπιστεύτηκαν πλέον τα παιδιά τους και κάποιοι ακόμη ακόμη και τα εγγόνια τους .
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους λοιπόν τους ευχαριστώ που μ’ άφησαν να είμαι ένα κομμάτι της παιδικής τους ηλικίας, βοηθώντας με να γίνω και εγώ με τη σειρά μου καλύτερος δάσκαλος και άνθρωπος.
Μετά τιμής
Παπαδόπουλος Βασίλης
